Let's go to the beach!
Blijf op de hoogte en volg Jan-Maarten
09 April 2015 | Maleisië, Kuala Lumpur
Met een te korte nacht begaven Max en ik ons naar het vliegveld, waar we naar Bangkok vlogen om daar over te stappen op een vlucht naar Krabi in het zuidwesten van Thailand. Ik kwam onderweg erachter dat ik een zakmes in mijn handbagage had, maar als de douane er geen probleem van maakt doe ik dat ook niet. Eenmaal in het hostel heb ik los van het avondeten doorgeslapen tot de volgende ochtend, zo'n 18 uur wat meer is dan de 4 nachten ervoor bij elkaar. We hadden ons voorgenomen om lekker te ontspannen op het strand. De tweede dag in Krabi gingen we dan ook naar het strand van Ao Nang het drukste plaatsje in het gebied, wat vrij rustig is. Na weer een goede nacht gingen we de tweede dag met een voor naar Railay Beach. Een mooi strand waar je alleen per boot kon komen. Wederom gingen we op tijd naar bed. Ondertussen zaten we met 5-6 Japanners op de kamer die naast dat ze alleen maar giechelden en je aanstaarden ook besloten om 4:00 allemaal wekkers af te laten gaan. Een aantal uur later gingen wij eruit om de bus naar de haven te pakken waar een veerboot lag te wachten om ons naar Koh Phi Phi te brengen.
Met een boottocht van twee uur waren we in Koh Phi Phi. Die middag zijn we nog naar long beach gegaan, wat even klimmen en zieken was. Met eb konden we over het strand weer teruglopen, een stuk makkelijker. Die avond zijn we met een kamergenoot op stap gegaan. Aan een ander strand waren vuurshows waar we een avondje vertoeft hebben. De kamergenoot was er iets beroerder aan toe dan ons. Wel leek het ons twee een goed idee om ons te laten beschilderen, waardoor ik rondliep als kruising van een indiaan en skelet. De dag erna was wederom een stranddag. De volgende dag kwamen we er vroeg uit om een dagje rond te varen en te snorkelen. Snorkelen, het bezoeken van maya beach, waar scènes van de geweldige (?) film The Beach is opgenomen. Ik heb dus gewoon de boom gezien waar Tarzan zijn naam in kerfte in een van de scènes. Het strand was ook heel mooi, jammer van de droppingen. Duizenden Chinezen en nog wat ander volk overspoelde het eiland. Voor onze boot was geen plaats waardoor we naar het eiland moesten zwemmen en een klif moesten opklimmen met een touwladder of onder de klif door ons leven moesten wachten in een sterke stroming. Anyway elke Chinees en überhaupt heel dat zooitje hier in Azië maakt belachelijk veel selfies en belachelijke foto's. Na zoveel mogelijk foto's verpest hebbende was het gelukkig tijd om verder te gaan. De bordjes die je ziet op de Phi Phi eilanden waar je heen moet als er een tsunami plaatsvindt herinneren eraan dat Koh Phi Phi extreem zwaar werd getroffen door de tsunami en het enige bewoonde eiland werd weggespoeld.
Na Maya Beach was het tijd voor Monkey Island, een strand met obesitas aapjes. Die beesten worden goed volgestouwd door toeristen. Nadat Max op de vlucht sloeg voor een agressieve aap die zijn brood niet wilde was het hier ook wel weer mooi geweest. Toen gingen we naar een eilandje wat een nationaal park is, waarvoor we dan extra moesten betalen. Geen idee wat we daar deden, want we zijn alleen op het strand geweest, vol Chinezen uiteraard. Een aantal onder mij leek het een goed idee te snorkelen naarr het eiland, redelijk afstandje. Op de terugweg was de stroming sterk dus een kayak pikte de meesten op uit het water. Hierna was het tijd om te snorkelen bij shark point, eindelijk! Het bleek op zwemafstand van Long Beach. En inderdaad er zaten hier haaitjes. Groter dan 1.5 meter heb ik ze niet gezien. Die whaleshark van 12 meter kom ik hopelijk nog tegen.
De dag erna was het tijd om van de westelijke eilanden naar de oostelijke eilanden in de Golf van Thailand te gaan. Als eerst was Koh Tao aan de beurt, een klein eilandje dat bekend staat om ongeveer de goedkoopste duikcursussen ter wereld en bij mijn ouders omdat er een seriemoordenaar bezig was geweest die het op toeristen had voorzien, sorry pap en mam. Eerst moesten we met de boot naar het vasteland om vervolgens met de bus over een vrij hobbelige weg naar de haven van Donsak te gaan, waar een boot klaar lag om ons naar Koh Tao te brengen, wat 5 uur duurde met stops op Koh Samui en Koh Phangnang. Begin van de avond kwamen we aan. Na een pizza en een taxirit was het tijd om een hostel te zoeken. We waren weer in slaap gevallen toen we eigenlijk een hostel hadden moeten boeken. Na wat rondgelopen te hebben, prijzen vergelijkend kwamen we in een guesthouse terecht. Onze kamer was erg warm, maar ik loop al twee maanden met temperaturen tussen de 30-40 graden rond dus dat was wel te doen. Na een stranddag en een avondje strandbars, was het tijd om eens te informeren over een duikcursus. Via oude bekenden uit Vietnam had ik al een duikschool, Roctopus, gevonden en aangeraden gekregen. Daar konden we die middag beginnen met de oriëntatie. De drie dagen erna zouden in het teken staan van duiken. We kwamen in een groep van drie terecht met een Duitser en een duikinstructrice. Die avond heb ik besteed aan huiswerk maken in een bar.
De dag erna begon om 8 uur. Net video's een boek en uitleg kregen we alle informatie over duiken, van apparatuur en equipment tot veiligheid, drijfvermogen en het onderwaterleven. In de middag gingen we met een boot naar een strand waar we eerst een zwemtestje moesten doen, twee meer om de boot zwemmen en tien minuten drijven. Hier kwamen in andere groepjes al mensen in de problemen die überhaupt niet van de boot durfden af te springen en te gaan zwemmen o.i.d.. Daarna moesten we onze equipment gereed maken. Toen alles aangesloten zat, getest en aangetrokken was gingen we het water in en zwommen we naar het strand waar we in water waar we konden staan onder water gingen om oefeningen te doen. Zo moesten we onze regulator(daar adem je door) uit onze mond halen en die dan vervolgens weer terug vinden om terug te stoppen in je mond, je masker af doen en vervolgens onderwater weer watervrij maken, je weightbelt afdoen en in een adem naar het oppervlak zwemmen en je vest met zuurstoftank onder water uit en aandoen en de situatie nabootsen dat je zonder zuurstof komt te zitten en via de alternative hose (reserve zuurstof slang) bij je buddy zuurstof deelt en vervolgens naar het oppervlak zwemt waar je je buoyancy vest handmatig op moet blazen om ook te blijven drijven. Niet iedereen luisterde even goed mee dus het geduld van Eli, de instructrice, werd op de proef gesteld, wat totdat we de diepte ingingen zo zou blijven. We sloten af met oefeningen aan het oppervlak. We moesten ons bouyancy vest uitdoen, blijven drijven en weer aandoen en onze weightbelt uit en aandoen waarbij een van mijn gewichten naar de bodem verdween.
Met een
De dag erna was het eerst weer tijd voor een ochtendklasje, een final examen om je kennis te testen (49 vd 50 goed maar het was ook echt simpel) en mochten we in de middag weer de boot op. Nu maakten we twee duiks tot 12 meter. Eerst om rond te zwemmen en te wennen en de tweede duik in een deel van de oefeningen te doen zoals mask removal en het terugvinden en terugstoppen van de regulator. Die avond was voor mij en Max huiswerkvrij.
De dag erna gingen we 6:15 richting de boot om de laatste twee duiks te doen tot 18 meter, de diepte waarop we nu mogen duiken met ons certificaat (spoiler!). We gingen naar twee verschillende dive spots. In de week ervoor was er tweemaal een walvishaai gespot. Ik was dan ook aan het duimen dat we er een tegenkwamen. Helaas niet. De eerste locatie was. Heel erg druk. In het water moesten we al twee boten ontwijken die op ons afkwamen. Eenmaal onder water konden we genieten van het onderwater leven. Grotere vissen zoals barracudas waren niet te vinden en waarschijnlijk weg/dieper gezwommen voor alle duikers. Nog steeds was er veel leven. We zwommen door hele scholen vissen en over mooi koraal. Deze dive is ook opgenomen door een cameraman, waarvan ik de beelden gemaild krijg. De tweede duik was op een andere locatie waar de visibility slechter was en er ook minder te zien was. Tijdens deze dive had de cameraman geen tijd om ons te filmen aangezien hij tussen twee groepen moest pendelen. Aan het einde deden we weer een aantal slotoefeningen op 18 meter diepte, mask removal en terugvinden van regulator. Bij de ascend deden we na de safety op 5 meter om zeker te zijn dat we geen last van de decompressie ziekte kregen. Sloten we af met het scenario dat je zonder zuurstof komt te zitten en naar je buddy moet en samen naar het oppervlak gaat. Hierna klommen we op de boot wat zwaar is met al die equipment en waren we geslaagd. De rest van de dag waren we vrij en hebben we wat gedut en op het strand gelegen. Die avond werd de video van de damesgroep, die wel twee dives op film hadden staan, getoond. Met de cameraman heb ik voor een lagere prijs onze film gekocht.
Daarna zijn we met z'n 3en op stap gegaan en sloten we aan bij de pub crawl. Niet voordat we een gratis buckets kregen omdat de Duitse duikgenoot zo erg op wereldberoemde dj Nicky Romero lijkt dat veel mensen geloven dat hij het ook is. We kwamen veel bekenden tegen van andere plaatsen in Thailand maar alles sluit hier relatief op tijd, 1-2 uur, dus heel laat werd het niet.
De dag erna was een lekker stranddagje, de vorige dagen hadden er toch wel ingehakt. We hebben nog de boottocht geboekt naar Koh Phangan waar we morgen heengaan en de beroemde full moon party op 3 april is.
Na s ochtends op de boot te zijn gestapt kwamen we begin van de middag aan bij ons resort op rol afstand van het strand. Na een strand middagje gingen we s avonds naar een poolparty. Na ongeveer vijf minuten in het water te hebben gelegen had Max uit het niets een snee in zijn knie, glas in het water ofzo? Nou einde feest, met Max naar de dokter waar hij zeven hechtingen kreeg. Nadat we terug naar het resort waren gegaan, moest ik mee om geld te pinnen om de kosten te dekken. Daarna ging ik door naar een watervalfeest zonder waterval. Wanneer ik Nederlanders tegenkom eindigen we vaak met het belachelijk maken van anderen, zo ook deze avond.
De dag erna was het weer rustig aan doen, wat uurtjes slaap pakken, een bezoekje brengen aan het strand, zonder Max en 's avonds het strand op voor een gezellig strandfeestje. Aangezien de dag erna de full moon party zou zijn, wilden we het rustig aan doen. Dat deden we ook wel. We hadden elkaar alleen pas half 5 weer gevonden voordat we eindelijk naar de bungalow konden, slechts een sleutel is te weinig voor ons... De dag erna zijn we een deel van het eiland doorgescooterd over hele steile en niet al te beste wegen. Die avond was het tijd voor de full moon party, de maandelijkse reden dat het eiland in een paar dagen vol en leegstroomt. Alles is hier net een paar stapjes idioter dan op andere eilanden. Een groot brandend springtouw, limbodansen onder een brandende limbostok, Max en ik wisten wel beter. Wij hebben gewoon gekeken hoe het keer op keer fout ging. Toen het springtouw per ongeluk in de crowd kwam was de chaos compleet. Toen was het ook weer tijd voor een mooi schilderstukje op mijn arm, nee geen tattoo, zoals ik sommigen in Nederland heb wijsgemaakt. Max was ik allang kwijt, ik kwam nog iemand tegen die zo de weg kwijt was, dat ze niet meer kon praten, Max zag een dronken meisje nog een zakje chips stelen bij de 7eleven en die werd meegenomen door de politie. Uit eerdere verhalen wisten wij precies hoe dit zou aflopen. Om 8 uur vond ik het wel welletjes geweest. De afterparty was alleen net begonnen, naast onze bungalow. Om 11 uur lag ik dan al weer op het strand, mijn slaaptekort met vitamine D te compenseren em even goed bruin te worden, zonder t-shirt afdruk op mijn lichaam en dat is gelukt. De dag erna ben ik weer naar het strand gegaan, hebben we de nachtboot geboekt om richting Penang (Maleisië) te gaan. Opvallend was hoe aardig de mensen op de eilanden hier waren. Wat je toch niet zou verwachten met al die ladingen dronken en irritante toeristen. Misschien spelen ze goed toneel, maar ik vond wel een groot verschil met bijvoorbeeld Bangkok, maarja die vergelijking is misschien ook wat scheef. De eilanden, met name aan de oostkust zou ik gaan missen wist ik toen al, maar geld en tijd voor nog een duikcursus advanced (tot 30 meter diepte) was er niet helaas. Ik zit nu al in Kuala Lumpur, wanneer ik deze blog post. En ja ik mis het wel een beetje, op de ladingen zand in mijn bed na...
Thailand we houden contact hoor!
Met een boottocht van twee uur waren we in Koh Phi Phi. Die middag zijn we nog naar long beach gegaan, wat even klimmen en zieken was. Met eb konden we over het strand weer teruglopen, een stuk makkelijker. Die avond zijn we met een kamergenoot op stap gegaan. Aan een ander strand waren vuurshows waar we een avondje vertoeft hebben. De kamergenoot was er iets beroerder aan toe dan ons. Wel leek het ons twee een goed idee om ons te laten beschilderen, waardoor ik rondliep als kruising van een indiaan en skelet. De dag erna was wederom een stranddag. De volgende dag kwamen we er vroeg uit om een dagje rond te varen en te snorkelen. Snorkelen, het bezoeken van maya beach, waar scènes van de geweldige (?) film The Beach is opgenomen. Ik heb dus gewoon de boom gezien waar Tarzan zijn naam in kerfte in een van de scènes. Het strand was ook heel mooi, jammer van de droppingen. Duizenden Chinezen en nog wat ander volk overspoelde het eiland. Voor onze boot was geen plaats waardoor we naar het eiland moesten zwemmen en een klif moesten opklimmen met een touwladder of onder de klif door ons leven moesten wachten in een sterke stroming. Anyway elke Chinees en überhaupt heel dat zooitje hier in Azië maakt belachelijk veel selfies en belachelijke foto's. Na zoveel mogelijk foto's verpest hebbende was het gelukkig tijd om verder te gaan. De bordjes die je ziet op de Phi Phi eilanden waar je heen moet als er een tsunami plaatsvindt herinneren eraan dat Koh Phi Phi extreem zwaar werd getroffen door de tsunami en het enige bewoonde eiland werd weggespoeld.
Na Maya Beach was het tijd voor Monkey Island, een strand met obesitas aapjes. Die beesten worden goed volgestouwd door toeristen. Nadat Max op de vlucht sloeg voor een agressieve aap die zijn brood niet wilde was het hier ook wel weer mooi geweest. Toen gingen we naar een eilandje wat een nationaal park is, waarvoor we dan extra moesten betalen. Geen idee wat we daar deden, want we zijn alleen op het strand geweest, vol Chinezen uiteraard. Een aantal onder mij leek het een goed idee te snorkelen naarr het eiland, redelijk afstandje. Op de terugweg was de stroming sterk dus een kayak pikte de meesten op uit het water. Hierna was het tijd om te snorkelen bij shark point, eindelijk! Het bleek op zwemafstand van Long Beach. En inderdaad er zaten hier haaitjes. Groter dan 1.5 meter heb ik ze niet gezien. Die whaleshark van 12 meter kom ik hopelijk nog tegen.
De dag erna was het tijd om van de westelijke eilanden naar de oostelijke eilanden in de Golf van Thailand te gaan. Als eerst was Koh Tao aan de beurt, een klein eilandje dat bekend staat om ongeveer de goedkoopste duikcursussen ter wereld en bij mijn ouders omdat er een seriemoordenaar bezig was geweest die het op toeristen had voorzien, sorry pap en mam. Eerst moesten we met de boot naar het vasteland om vervolgens met de bus over een vrij hobbelige weg naar de haven van Donsak te gaan, waar een boot klaar lag om ons naar Koh Tao te brengen, wat 5 uur duurde met stops op Koh Samui en Koh Phangnang. Begin van de avond kwamen we aan. Na een pizza en een taxirit was het tijd om een hostel te zoeken. We waren weer in slaap gevallen toen we eigenlijk een hostel hadden moeten boeken. Na wat rondgelopen te hebben, prijzen vergelijkend kwamen we in een guesthouse terecht. Onze kamer was erg warm, maar ik loop al twee maanden met temperaturen tussen de 30-40 graden rond dus dat was wel te doen. Na een stranddag en een avondje strandbars, was het tijd om eens te informeren over een duikcursus. Via oude bekenden uit Vietnam had ik al een duikschool, Roctopus, gevonden en aangeraden gekregen. Daar konden we die middag beginnen met de oriëntatie. De drie dagen erna zouden in het teken staan van duiken. We kwamen in een groep van drie terecht met een Duitser en een duikinstructrice. Die avond heb ik besteed aan huiswerk maken in een bar.
De dag erna begon om 8 uur. Net video's een boek en uitleg kregen we alle informatie over duiken, van apparatuur en equipment tot veiligheid, drijfvermogen en het onderwaterleven. In de middag gingen we met een boot naar een strand waar we eerst een zwemtestje moesten doen, twee meer om de boot zwemmen en tien minuten drijven. Hier kwamen in andere groepjes al mensen in de problemen die überhaupt niet van de boot durfden af te springen en te gaan zwemmen o.i.d.. Daarna moesten we onze equipment gereed maken. Toen alles aangesloten zat, getest en aangetrokken was gingen we het water in en zwommen we naar het strand waar we in water waar we konden staan onder water gingen om oefeningen te doen. Zo moesten we onze regulator(daar adem je door) uit onze mond halen en die dan vervolgens weer terug vinden om terug te stoppen in je mond, je masker af doen en vervolgens onderwater weer watervrij maken, je weightbelt afdoen en in een adem naar het oppervlak zwemmen en je vest met zuurstoftank onder water uit en aandoen en de situatie nabootsen dat je zonder zuurstof komt te zitten en via de alternative hose (reserve zuurstof slang) bij je buddy zuurstof deelt en vervolgens naar het oppervlak zwemt waar je je buoyancy vest handmatig op moet blazen om ook te blijven drijven. Niet iedereen luisterde even goed mee dus het geduld van Eli, de instructrice, werd op de proef gesteld, wat totdat we de diepte ingingen zo zou blijven. We sloten af met oefeningen aan het oppervlak. We moesten ons bouyancy vest uitdoen, blijven drijven en weer aandoen en onze weightbelt uit en aandoen waarbij een van mijn gewichten naar de bodem verdween.
Met een
De dag erna was het eerst weer tijd voor een ochtendklasje, een final examen om je kennis te testen (49 vd 50 goed maar het was ook echt simpel) en mochten we in de middag weer de boot op. Nu maakten we twee duiks tot 12 meter. Eerst om rond te zwemmen en te wennen en de tweede duik in een deel van de oefeningen te doen zoals mask removal en het terugvinden en terugstoppen van de regulator. Die avond was voor mij en Max huiswerkvrij.
De dag erna gingen we 6:15 richting de boot om de laatste twee duiks te doen tot 18 meter, de diepte waarop we nu mogen duiken met ons certificaat (spoiler!). We gingen naar twee verschillende dive spots. In de week ervoor was er tweemaal een walvishaai gespot. Ik was dan ook aan het duimen dat we er een tegenkwamen. Helaas niet. De eerste locatie was. Heel erg druk. In het water moesten we al twee boten ontwijken die op ons afkwamen. Eenmaal onder water konden we genieten van het onderwater leven. Grotere vissen zoals barracudas waren niet te vinden en waarschijnlijk weg/dieper gezwommen voor alle duikers. Nog steeds was er veel leven. We zwommen door hele scholen vissen en over mooi koraal. Deze dive is ook opgenomen door een cameraman, waarvan ik de beelden gemaild krijg. De tweede duik was op een andere locatie waar de visibility slechter was en er ook minder te zien was. Tijdens deze dive had de cameraman geen tijd om ons te filmen aangezien hij tussen twee groepen moest pendelen. Aan het einde deden we weer een aantal slotoefeningen op 18 meter diepte, mask removal en terugvinden van regulator. Bij de ascend deden we na de safety op 5 meter om zeker te zijn dat we geen last van de decompressie ziekte kregen. Sloten we af met het scenario dat je zonder zuurstof komt te zitten en naar je buddy moet en samen naar het oppervlak gaat. Hierna klommen we op de boot wat zwaar is met al die equipment en waren we geslaagd. De rest van de dag waren we vrij en hebben we wat gedut en op het strand gelegen. Die avond werd de video van de damesgroep, die wel twee dives op film hadden staan, getoond. Met de cameraman heb ik voor een lagere prijs onze film gekocht.
Daarna zijn we met z'n 3en op stap gegaan en sloten we aan bij de pub crawl. Niet voordat we een gratis buckets kregen omdat de Duitse duikgenoot zo erg op wereldberoemde dj Nicky Romero lijkt dat veel mensen geloven dat hij het ook is. We kwamen veel bekenden tegen van andere plaatsen in Thailand maar alles sluit hier relatief op tijd, 1-2 uur, dus heel laat werd het niet.
De dag erna was een lekker stranddagje, de vorige dagen hadden er toch wel ingehakt. We hebben nog de boottocht geboekt naar Koh Phangan waar we morgen heengaan en de beroemde full moon party op 3 april is.
Na s ochtends op de boot te zijn gestapt kwamen we begin van de middag aan bij ons resort op rol afstand van het strand. Na een strand middagje gingen we s avonds naar een poolparty. Na ongeveer vijf minuten in het water te hebben gelegen had Max uit het niets een snee in zijn knie, glas in het water ofzo? Nou einde feest, met Max naar de dokter waar hij zeven hechtingen kreeg. Nadat we terug naar het resort waren gegaan, moest ik mee om geld te pinnen om de kosten te dekken. Daarna ging ik door naar een watervalfeest zonder waterval. Wanneer ik Nederlanders tegenkom eindigen we vaak met het belachelijk maken van anderen, zo ook deze avond.
De dag erna was het weer rustig aan doen, wat uurtjes slaap pakken, een bezoekje brengen aan het strand, zonder Max en 's avonds het strand op voor een gezellig strandfeestje. Aangezien de dag erna de full moon party zou zijn, wilden we het rustig aan doen. Dat deden we ook wel. We hadden elkaar alleen pas half 5 weer gevonden voordat we eindelijk naar de bungalow konden, slechts een sleutel is te weinig voor ons... De dag erna zijn we een deel van het eiland doorgescooterd over hele steile en niet al te beste wegen. Die avond was het tijd voor de full moon party, de maandelijkse reden dat het eiland in een paar dagen vol en leegstroomt. Alles is hier net een paar stapjes idioter dan op andere eilanden. Een groot brandend springtouw, limbodansen onder een brandende limbostok, Max en ik wisten wel beter. Wij hebben gewoon gekeken hoe het keer op keer fout ging. Toen het springtouw per ongeluk in de crowd kwam was de chaos compleet. Toen was het ook weer tijd voor een mooi schilderstukje op mijn arm, nee geen tattoo, zoals ik sommigen in Nederland heb wijsgemaakt. Max was ik allang kwijt, ik kwam nog iemand tegen die zo de weg kwijt was, dat ze niet meer kon praten, Max zag een dronken meisje nog een zakje chips stelen bij de 7eleven en die werd meegenomen door de politie. Uit eerdere verhalen wisten wij precies hoe dit zou aflopen. Om 8 uur vond ik het wel welletjes geweest. De afterparty was alleen net begonnen, naast onze bungalow. Om 11 uur lag ik dan al weer op het strand, mijn slaaptekort met vitamine D te compenseren em even goed bruin te worden, zonder t-shirt afdruk op mijn lichaam en dat is gelukt. De dag erna ben ik weer naar het strand gegaan, hebben we de nachtboot geboekt om richting Penang (Maleisië) te gaan. Opvallend was hoe aardig de mensen op de eilanden hier waren. Wat je toch niet zou verwachten met al die ladingen dronken en irritante toeristen. Misschien spelen ze goed toneel, maar ik vond wel een groot verschil met bijvoorbeeld Bangkok, maarja die vergelijking is misschien ook wat scheef. De eilanden, met name aan de oostkust zou ik gaan missen wist ik toen al, maar geld en tijd voor nog een duikcursus advanced (tot 30 meter diepte) was er niet helaas. Ik zit nu al in Kuala Lumpur, wanneer ik deze blog post. En ja ik mis het wel een beetje, op de ladingen zand in mijn bed na...
Thailand we houden contact hoor!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
